Γνωμοδότηση του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου κ. Ι.Δρόσου
Σχετικά με την έννοια του άρθρου 88 παρ. 5 Συντ. και τη δυνατότητα ή μη αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης των Δικαστικών Λειτουργών η ΕΔΕ ζήτησε τη γνώμη του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του ΕΚΠΑ κ. Ιωάννη Δρόσου και έλαβε την ακόλουθη απάντηση:
«Αγαπητέ κύριε Σεβαστίδη,
σας ευχαριστώ, και δι΄ υμών ευχαριστώ και την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων για το ερώτημα που μου θέσατε σχετικά με το αν είναι ή όχι συνταγματικά επιτρεπτή η αύξηση του ορίου ηλικίας για την υποχρεωτική αποχώρηση των δικαστών από την υπηρεσία.
Το πρώτο εδάφιο του άρθρου 88 παρ. 5 του Συντάγματος απαντά ρητώς: ”Οι δικαστικοί λειτουργοί, έως και το βαθμό του εφέτη ή του αντιεισαγγελέα εφετών και τους αντίστοιχους με αυτούς βαθμούς, αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους και όλοι όσοι έχουν βαθμούς ανώτερους από αυτούς ή τους αντιστοίχους με αυτούς αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.” Η διάταξη είναι σαφής και in claris non fit interpretatio, αναφέρεται δε σε θέμα που διέπεται, και δεν μπορεί παρά να διέπεται, αποκλειστικά από το ελληνικό Σύνταγμα. Ως θέμα συνταγματικής αναθεώρησης ασφαλώς μπορεί να τεθεί από όποιον νομίζει ότι πρέπει να το θέσει, έξω όμως από τα πλαίσια αυτά η συζήτηση δεν μπορεί να έχει πρακτική σημασία.
Ως άνθρωπος που ζει από την μελέτη και τα διδάγματα του έργου της δικαιοσύνης δικαιούμαι, νομίζω, να ευχηθώ να γίνει με ψυχραιμία η συζήτηση για το θέμα αυτό, ώστε οι τυχόν επ΄ αυτού διαφωνίες στο εσωτερικό της δικαιοσύνης να μην τραπούν σε διαιρέσεις και μάλιστα δύσκολα ιάσιμες. Βεβαίως και με νηφαλιότητα, ώστε η μέριμνα για την μεγαλύτερη επ΄ ωφελεία της δικαιοσύνης αξιοποίηση της κεκτημένης πείρας των πρεσβυτέρων δικαστών –άλλο λόγο για να ζητηθεί από τον συνταγματικό νομοθέτη να επεκτείνει το όριο της ηλικίας αφυπηρέτησης των δικαστών αρνούμαι ακόμη και να φαντασθώ- να μην οδηγεί, ούτε να φανεί ότι οδηγεί, σε υποτίμηση των νεότερων δικαστών, του έργου τους και της δυναμικής της προσφοράς τους, στην οποία δικαιούμαι, νομίζω, να προσβλέπω περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.
Αθήνα, 22.1.2016
Γιάννης Δρόσος»