Βιβλιογραφικές παραπομπές
[1] Το καταστατικό εγκρίνεται με την 2242/20-2-1958 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών και καταχωρίζεται στο οικείο βιβλίο αναγνωρισμένων σωματείων με αύξοντα αριθμό 8555/19-4-1958.
[2] Μαργέλλος, Δ. (1981). Η Ελληνική Δικαιοσύνη (Κατάστασις-Προβλήματα), Τ.I., Αθήνα-Κομοτηνή: Α. Σάκκουλας, σ. 34-42.
[3] Φλώρος, Α. (1960). Ένωσις Ελλήνων Δικαστών και Εισαγγελέων, Ελληνική Δικαιοσύνη, έτος 1ο, σ. 1 επ.
[4] Πρακτικό 21/30-12-1960, Ελληνική Δικαιοσύνη, 1960, σ. 917-920.
[5] Φλώρος, Α. (1967). Μελέται Ιδιωτικού και Δημοσίου Δικαίου. Αθήναι: ιδίου.
[6] βλ. σχετ. Ελληνική Δικαιοσύνη, 1962, σ. 137.
[7] βλ. σχετ. Ελληνική Δικαιοσύνη, 1962, σ. 238 επ.
[8] βλ. το έγγραφο με αρ. πρωτ. 111/13-3-1962, στο Φλώρος (1964), όπ. παρ., σ. 525-526.
[9] όπ. αναφ. στη ΣτΕ 1966/1962.
[10] βλ. σχετ. Φλώρος, 1967, όπ. παρ.
[11] βλ. το άρθρο σε Ελληνική Δικαιοσύνη, 1962, σ. 230 επ.
[12] βλ ανακοίνωση Γ. Παπανδρέου στον ημερήσιο τύπο της 14ης Απριλίου 1962
[13] βλ. ΑΠΣ 7/1962, Ελληνική Δικαιοσύνη, 1962, σελ. 401-404.
[14] ΟλΣτΕ 1966/1962, Νέον Δίκαιον, 19, σ. 156-159.
[15] βλ. σχετ. Φλώρος, 1967, όπ. παρ.
[16] βλ. ΠρΑθ 13059/1962, 23928/1962 και 7703/1963.
[17] Κακλαμανάκη, Ρ. (1995). Δικαιοσύνη. Μύθος και πραγματικότητα. Αθήνα: Πατάκης, σ. 253.
[18] Β.Δ. 769/8-12-1963.
[19] Δημόπουλος, Π. (2006). Ο Άρειος Πάγος. Ο θεσμός και τα πρόσωπα. Αθήνα: Π.Ν. Σάκκουλας.
[20] Πικραμένος, Μ.Ν. (2002). Η δικαστική ανεξαρτησία στη δίνη των πολιτικών κρίσεων. Αθήνα-Κομοτηνή: Αντ. Σάκκουλας.
[21] 94/28.5.1968 Απόφαση Υπουργικού Συμβουλίου.
[22] Β.Δ. της 29ης Μαΐου 1968 (Εφ. Κυβ. Γ΄ 196).
[23] Ο Παναγιώτης Θεράπος εκλέγεται μέλος του Δ.Σ. της «Ενώσεως» κατά τις αρχαιρεσίες του Ιανουαρίου 1962. Αν και ενεργός «συνδικαλιστής», ως Γενικός Γραμματέας της «Ενώσεως» το 1962, όχι μόνο δεν απολύεται από τη χούντα των συνταγματαρχών, αλλά αντιθέτως προάγεται σε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (1970-1974), μετά από «φωτογραφική» τροποποίηση του σχετικού θεσμικού πλαισίου. Επίσης, διορίζεται υπουργός Δημοσίας Τάξεως στη δικτατορική-μεταβατική Κυβέρνηση Σπ. Μαρκεζίνη (8.10 έως 25.11.1973), ασκώντας ταυτοχρόνως τα εισαγγελικά του καθήκοντα στον Άρειο Πάγο. Στη δίκη του Πολυτεχνείου αθωώνεται (1975).
[24] Πρακτικά Συντάγματος 1975, Συνεδρίαση 12η/11.02.1975 της Α΄ Υποεπιτροπής, σ. 206.
[25] Πρακτικά Συντάγματος 1975, Συνεδρίαση 24η/21.03.1975 της Ολομέλειας της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής επί του Συντάγματος, σ. 395 επ.
[26] βλ. Πρακτικά Συντάγματος 1975, Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής επί του Συντάγματος της 10ης Μαΐου 1975, σ. 602 επ.
[27] ΕλλΔ/νη, 1976, σ. 70 και 333.
[28] Βλ. τα από 7.2.1982 Πρακτικά της Γ.Σ. της «Ενώσεως Ελλήνων Δικαστών και Εισαγγελέων».
[29] Η Επιτροπή αυτή αποτελείται από 3 εφέτες, 1 αντεισαγγελέα Εφετών, 2 προέδρους Πρωτοδικών, 6 πρωτοδίκες, 1 αντεισαγγελέα Πρωτοδικών, 1 πάρεδρο Πρωτοδικών και 2 Ειρηνοδίκες.
[30] Βλ. σχετ. ΜΠρΑθ 2625/1982.
[31] βλ. σχετ. ΜΠρΑθ 1816/1982.
[32] βλ. Δικαστικά Νέα, φ. 1, Δεκέμβριος 1983, σ. 1.
[33] Έκθεση πεπραγμένων του Δ.Σ. της Ένωσής μας στη Γ.Σ. (18-12-1983), Δικαστικά Νέα, φ. 2, Ιανουάριος 1984.
[34] Ντάλλη, Θ. (2015). Οι δικαστικές συνδικαλιστικές ενώσεις στην Ευρώπη. Μία προσπάθεια συγκριτικής προσέγγισης μέσα από την ανάλυση τεσσάρων περιπτώσεων. Τιμητικός Τόμος για τα 50 χρόνια των Τακτικών Διοικητικών Δικαστηρίων. Αθήνα- Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Σάκκουλα, σ. 624 και 631 (υποσημ. 133).
[35] βλ. ΕφΑθ 612/1985 και ΠρΑθ 625/1985.